Bier was in het verleden vaak erg streekgebonden vanwege het water dat ervoor werd opgepompt. Ondertussen kan je de productie overhevelen maar evident is het niet altijd.
Tot enkele decennia geleden kon je een specifiek bier maar op één plaats brouwen. Dat had alles met de eigenschappen van het opgepompte bronwater. Zo was pils, afkomstig uit het Tsjechische Plzen, bekend vanwege zijn zacht water. Pale-ales werden gebrouwen met harder water uit de regio van Burton-on-Trent.
Brouwerijen die een eigen bron hebben, koesteren die als geen ander. Denk maar aan het conflict dat enkele jaren geleden rees tussen de trappistenbrouwerij van Rochefort en Lhoist toen mogelijke uitbreiding van hun kalksteengroeve La Boverie het voortbestaan bedreigde van de Tridaine-bron waaruit het water voor de trappistenbieren werd geput.
Wanneer het brouwwater afkomstig is van bijvoorbeeld een meer dan 100 meter diepe bron en het met zijn karakteristieken bepaalde bieren tekent, is het niet evident om water uit een andere bron te gaan oppompen. Je moet het natuurlijke, stabiele brouwwater op ‘chemische’ wijze opnieuw gaan samenstellen wat veel geld, tijd, energie en vooral opvolging vergt. Brouwerijen die niet putten uit een eigen bron en aangewezen zijn op leidingwater passen deze technologie toe om het brouwwater samen te stellen volgens hun voorkeuren.
Dergelijke waterbehandeling laat toe om een bier elders te brouwen met dezelfde ingrediënten. Maar, daarmee ben je er nog niet. De kans dat je gaat brouwen in identiek dezelfde installatie is klein. Beslag- en brouw- of kookketel hebben misschien een andere inhoud net zoals gisttanks die misschien ook een andere vorm hebben. Evenzo kan filtratie op een andere wijze gebeuren. Aanpassingen aan de receptuur zijn niet uitgesloten om finaal hetzelfde bier in de markt te zetten.
Dat hetzelfde bier elders brouwen gemakkelijker gezegd is dan gedaan, ervoer Inbev in 2005 met de vooropgestelde sluiting van Hoegaarden en overheveling van de productie naar Jupille-sur-Meuse. Een sterke lokale verankering, waarbij bewoners zich identificeren met ‘hun’ bier, leidt ertoe dat velen hetzelfde bier altijd anders gaan smaken. En zo keerde ook Hoegaarden terug naar Hoegaarden.
