IPA, voluit India Pale Ale, is het handelsmerk van de hedendaagse ‘craft brewers’. In het negentiende eeuwse Engeland was het een goed gehopt en bitter bier zonder de huidige, alom tegenwoordige toetsen van citrus, pompelmoes en exotische vruchten.
Het verhaal gaat dat de India Pale Ale werd gebrouwen als een bier bestemd voor de toenmalige Engelse overzeese gebieden waaronder India. Wellicht betrof het een klassieke “pale ale as prepared for India’. Brouwers waren goed vertrouwd met het gebruik van hop als bewaarmiddel om de maandenlange zeereis beter te doorstaan. Van een speciaal gebrouwen sterk en goed gehopt bier voor India was geen sprake. De India Ale was overigens alleen bestemd voor officieren en burgerij terwijl de soldaten hun vertrouwde, donkere, ‘porter’ dronken.
Doorheen de jaren taande de belangstelling voor de India Pale Ale tot die in de twintigste eeuw zo goed als verdween. Wanneer begin jaren ’90 Mark Dorber en Roger Protz de authentieke Engelse Burton pale ales opnieuw hun elan willen geven, worden zij daarin aan weerszijden van de Atlantische Oceaan gesteund. In de ontluikende Amerikaanse ‘craft beer’-markt zien brouwers in de IPA de bierstijl waarmee zij zich kunnen onderscheiden. Zij gebruiken daarvoor de jonge Amerikaanse hopvariëteiten Cascade en Chinook met sterk geprononceerde toetsen van citrus, pompelmoes en exotische vruchten. Omdat zij de originele, Engelse, IPA-recepten volgen en even veel Amerikaanse hop toevoegen, krijgen hun IPA’s een vaak overdreven bittere tot wrange smaak. Voor een kleine groep van minder ervaren craft brewers is dat meegenomen want dankzij die extreme hoptoetsen kan je foute aroma’s en smaken camoufleren…
IPA’s van hedendaagse ‘craft brewers’ hebben bijgevolg amper wat te maken met de oorspronkelijke IPA’s die werden gebrouwen met nobele Engelse hoppen met een grassig, groen en kruidig karakter.
